Terapia wskazana dla niemowląt z grupy ryzyka zagrożone zaburzeniami rozwoju motorycznego oraz dzieci z zaburzeniami ruchowymi spowodowanymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Terapia polega na stymulacji określonych stref. W tym celu dawkowane są bodźce uciskowe na okostną oraz mięśnie na różne punkty ciała w określonym kierunku.

Terapia wskazana dla niemowląt z grupy ryzyka zagrożone zaburzeniami rozwoju motorycznego oraz dzieci z zaburzeniami ruchowymi spowodowanymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego.

Terapia polega na stymulacji określonych stref. W tym celu dawkowane są bodźce uciskowe na okostną oraz mięśnie na różne punkty ciała w określonym kierunku.

U pacjentów z dużym napięciem spastycznym w obrębie głowy, tułowia lub dużych stawów (biodrowych, barkowych) wykonuje się ruchy z oporem co prowadzi do pojawienia się „gry mięśniowej”. Nie ogranicza się ona jedynie do ćwiczonych części ciała, ale rozprzestrzenia się na całe ciało. Te reakcje motoryczne można ciągle wyzwalać. Towarzysząca im aktywność mięśniowa zawiera komponenty występujące we wszystkich sposobach poruszania się dziecka.

Dzięki terapii poprawia się swoboda ruchów, a przez to i jakość życia pacjenta, niemożliwa do uzyskania bez wcześniejszej normalizacji czynności motorycznych

Cel terapii skoncentrowany jest na poprawie integracji pomiędzy zmysłami w układzie nerwowym.

Poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia się natomiast procesy nerwowe, które leżą u podstaw umiejętności szkolnych, ruchowych, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.

PNF – Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe)
PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań.

Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

Jest to forma terapii wykorzystywana w zaburzeniach narządów ruchu – ból, przykurcz obrębie kończyn górnych, dolnych, a także w obrębie poszczególnych odcinków kręgosłupa. Polega na przywracaniu zaburzonej biomechaniki stawów za pomocą określonych technik mobilizacji, manipulacji i pracy na tkankach miękkich.

Celem tej terapii jest uśmierzenie bólu oraz zwiększenie sprawności pacjenta, co w końcowym efekcie prowadzi do całkowitego ustąpienia stanu zapalnego.
Fizjoterapeuta po dokładnym zapoznaniu się z zaburzeniem wybiera i dopasowuje dla pacjenta odpowiedni sposób leczenia manualnego.

Jedną z metod leczenia manualnego jest metoda Mulligana. Specjalistyczna metoda diagnostyczno – terapeutyczna, która działa bezpośrednio na stawy, a pośrednio na układ nerwowo – mięśniowy.

Działanie kinesiotapingu opiera się na uregulowaniu napięcia mięśniowego w miejscu aplikacji taśmy.
Wpływa przez to na zwiększenie zakresu ruchu mięśni oraz ich siły.

Metodę tę można z powodzeniem stosować jako zabiegi towarzyszące leczeniu zaburzeń neurologicznych, ortopedycznych oraz pediatrycznych.

Z doświadczeń fizjoterapeutów wynika, że plastrowanie dynamiczne wspomaga także korekcję postawy.